Rozdział 7. Nie taki Wampir straszy, jak w serialach pokazują.

Kiedy Annie obudziła się, nadal czuła się słabo. 
Wampir. Krew. Porwanie... a nie, przepraszam, to była SPRZEDAŻ. 
W jej oczach pojawiły się łzy. Obróciła się na bok i nakryła szczelniej kołdra. Rozpłakała się. Chciałaby być w domu. Swoim. Z bratem. Nawet z tą głupią szmatą, swoją siostrą.

            A że był dzień, Noah spał. Nie sypiał dużo i, z racji wieku, nie bardzo przeszkadzało mu słońce, ale od czasu do czasu kładł się na kilka godzin. Dlatego też do pokoju Annie weszła gospodyni. Była pulchna, siwa i rumiana, z przyjaznym uśmiechem na twarzy.

-Panienka wstała? – ucieszyła się, kładąc tacę na komodzie. –Pan Sephiro prosił, by przynieść pani ciepłą herbatę z samego rana. Pozwoliłam sobie dodać do tego świeżo upieczone rogaliki.

Annie gwałtownie się uniosła i spojrzała na tę kobietę.
- Kim pani jest?

-Spokojnie, panienko – kobieta wyciągnęła obie dłonie tak, by Annie mogła zauważyć, ze nie ma żadnej broni. –Jestem Sophie, gospodyni pana Sephiro.

- Pani tu pracuje z własnej woli? Wie pani, kim on jest?!
Może ta kobieta była szansą na ucieczkę?

-Wiem. Uratował moją mamę podczas II wojny światowej, gdy gwałcili ją niemieccy żołnierze. Dał jej tutaj dom i pozwolił, aby wychowywała mnie i mojego brata z dala od złośliwości ludzi. Ale, proszę mu tego nie mówić. On po prostu powtarza, że szukał kogoś, kto zajmie się zamkiem – machnęła lekko ręką. –To pies, który głośno szczeka, jeśli wie panienka, co mam na myśli.

Annie patrzyła na nią z szeroko otwartymi oczami.
- I... i nic pani nie zrobił...? - zapytała dopiero po chwili. Spojrzała na herbatkę.

-Nie. Oczywiście, czasami mu to proponowaliśmy, zwłaszcza nim wynaleziono banki krwi, ale zawsze odmawiał. Mawiał, że AB przypomina mu kalafior, którego nienawidzi – roześmiała się dobrodusznie. –Niech panienka wypije. To napar z mięty i melisy. Na uspokojenie. Słyszałam, że wczoraj panienka zemdlała.

- Tak. Bo dowiedziałam się, że jest wampirem - wzięła rogalika do rąk i zaczęła go wcinać.

Sophie wzdrygnęła się lekko i przeżegnała.

-Ano, jest. I niech Dobry Bóg ma w opiece jego duszę, panienko.

Nic jej na to nie odpowiedziała. Zajęła się śniadaniem.
- Smaczne. Dziękuję.

-Nie ma za co. Przeniosłam posiłki panicza Saphiro do innej lodówki, więc może już panienka bez obaw zaglądać do swojej. I proszę się pana nie obawiać. Poza tym, jest panienka całkowitym przeciwieństwem Lady Saphiro… - urwała i chrząknęła, po czym żwawo sięgnęła po tacę. –Pan Saphiro zasugerował, że może panienka wychodzić do ogrodu, jeśli ma ochotę.

Kiwnęła głową jedynie. 
Po śniadaniu poszła do łazienki. Ładna, duża, ciepło w niej było. Czyli idealnie. Wzięła prysznic, przyglądając się szamponom i żelom pod prysznic. Niezły arsenał. 
Ubrała krótkie spodenki, koszulkę i sandały. Tutaj było cieplej niż w Nowym Jorku.
Szła po cichu, żeby przypadkiem nie natknąć się na pana Saphiro. W końcu wyszła na ogród i zaczęła sobie po nim wędrować.

            Noah obudził się dopiero pod wieczór. Usiadł prosto na łóżku i przez chwilę skupiał się nad tym, by opanować głód. Wstał powoli, wziął prysznic i ubrał się ,dopiero potem leniwie przygotował w mikrofalówce posiłek.

            Gdy skończył jeść, ruszył na poszukiwania swojej nowej towarzyszki. Znalazł ją w ogrodzie. Co prawda, słońce już powoli zachodziło, ale wciąż czuł się na nim dziwnie. Lekkie mrowienie na skórze nie było nieprzyjemne, lecz… obce.

-Podoba ci się ogród – zauważył, patrząc na nią.

- Możesz mnie nie zachodzić od tyłu? - zapytała, odwracając się. - Straszysz.

-Nie będę przepraszał. Stałaś tyłem, to co?

A że zgrabny miała ten tył, a on dobry wzrok, to przez chwilę po prostu ją obserwował.

- Tupaj następnym razem. Chodź, chcę cię o coś zapytać - ruchem głowy kazała mu iść za sobą. 
Zaprowadziła go do dwóch nagrobków.

Mina Noah wyrażała totalną obojętność, a wzrok był chłodny. Sam wygrawerował te nagrobki, przeklinając swoje długie, nieśmiertelne życie.

-To moja żona i mój syn. Zaspokoiłem twoją ciekawość? – warknął.

- Aaa... co się z nimi stało? - patrzyła na groby, a potem na niego.

-Medycyna w XIV wieku nie była zbyt zaawansowana. Beatrice umarła w połogu, a nasz syn umarł dwa tygodnie później. Nie pomogła nawet moja krew, choć pod koniec próbowałem przemienić ich oboje. Jeszcze jakieś pytania? – patrzył na nią lodowato.

- Nie, żadnych. Pójdę już.
Spuściła wzrok, a potem poszła w stronę wejścia do zamku.

-Czekaj – zawołał, z trudem odrywając wzrok od nagrobków. –Nie chciałem być niemiły. To dla mnie nieprzyjemny temat.

- Zauważyłam. Dlatego wracam do środka.

-Możemy się przejść nad morze, jeśli chcesz. Wśród klifów jest ścieżka.

- Okej, chodźmy - kiwnęła głową.
Istniała szansa, że jeśli będzie miła, to on jej nic nie zrobi.

            Gdy wyszli sekretnym wyjściem z ogrodu, prosto na klif, podał jej rękę. Było stromo i kamieniście, więc wolał, by się nie przewróciła. Nie mógł przewidzieć swojej reakcji na jej krew…

Okej, Annie złapała go za tę łapę. A teraz górki. Chyba. 
- Soł... jak to wyszło z tym moim ojcem? - zapytała cicho.

-By wygrać kampanię, wszedł w układ z wieloma złymi ludźmi i chyba sam już nie pamięta, co im naobiecywał. A teraz oni upomnieli się o spłatę długu, grożąc śmiercią całej twojej rodziny. Jeden z mężczyzn, Vincent Dimitrjew, prowadzi jeden z najpopularniejszych, europejskich burdeli w Rumunii. Skupuje do niego dziewice, by potem sprzedawać je temu, kto da więcej. Wpadł na pomysł, że kupi również ciebie i twoją siostrę.

- A więc skąd ty się wziąłeś? - zapytała cicho, patrząc w dół.

-Vincent to wampir. Rywalizujemy ze sobą. Więc gdy dał najwyższą cenę za ciebie, pomyślałem, jak zawsze, mimo wszystko, przychodziłaś na zajęcia i uśmiechałaś się. Nie chciałem, by ktoś cię brutalnie zgwałcił, a potem wrzucił to do Internetu.

- O... - spojrzała na niego. - Dziękuję więc...

Wzruszył obojętnie ramionami.

-To była dla mnie wymówka. Parę osób przypomniało mnie sobie w Nowym Jorku, więc musiałem spadać. Zabrałem cię więc do mojego domu. I nie zamierzam cię zgwałcić – obiecał, gdy dotarli do plaży.

- Tak, wiem, bo gdybyś chciał, to już dawno byś to zrobił - zacytowała i lekko się uśmiechnęła.

Nie odwzajemnił uśmiechu. Nie uśmiechał się.

-Umiesz grać w szachy?

- Nie. I nie zamierzam się uczyć, żebyś miał co ze mną robić.

Skrzywił się.

-Co lubisz robić?

- Pływać - wskazała na wodę. - Chodzić na zakupy, jeździć na rolkach, wybierać się na przejażdżki...

-Oglądać filmy?

- To też lubię - uśmiechnęła się.

-Nie przepadam za słońcem, słonce nie przepada za mną, więc często je oglądam.. – wyjaśnił.

- No tak, rozumiem. Więc to nie tak jak w "Pamiętnikach”?

-Nie muszę mieć pierścienia, by chodzić po słońcu. Mogę to robić, ale nie jest to dla mnie komfortowe. Piszę książki historyczne. Bardziej moje pamiętniki.

- O... pokażesz kiedyś? - siadła sobie na piasku i spojrzała na fale.

-Jasne. Przynajmniej rok tu spędzimy – mruknął.

- Och... rok... 
Całe dwanaście miechów?! Maryjo i Józefie...

-Przez rok Vincent może przestanie cię szukać – powiedział ze spokojem. –Jeśli pomyśli, że jesteś… moja.

- Może? - spojrzała na niego z góry. - Nie stój tak, usiądźże.

Usiadł obok niej na plaży. Słonce ładnie zachodziło nad wodą.

-Jeśli pomyśli, że uczyniłem cię moją kochanką, straci zainteresowanie. A jeśli pomyśli, że jesteś moją partnerką, nie będzie miał odwagi cię skrzywdzić.

- Jest od ciebie młodszy? A właśnie, ile masz lat?
Hm... nie wiedziała, czy chciała wiedzieć...

-Urodziłem się w 412 roku. Przed naszą erą – uściślił. –Jako rzymski niewolnik. Gladiator.

- Byłeś gladiatorem? - uniosła brwi wysoko. - Łaaaaaał... To ile ty masz lat? Ponad dwa tysiaki!

-Taaak. Tak „ludzko” to mam 29.

- Spoko... - szoook. - Dziwnie się czuję.

-Bo masz obok siebie relikt przeszłości? – rzucił gorzko.

- Mam do czynienia z wampirem - przewróciła oczami.

-Mówienie ci, że ładnie pachniesz, pewnie cię wystraszy.

- Skąd wiedziałeś? - prychnęła.

-Boisz się, że cię ugryzę, rozumiem. Nie zrobię tego. Mam moje ee…zupki. Nie ugryzłem człowieka od 20 lat.

- Zdajesz sobie sprawę, że to brzmi jak odwyk? - spojrzała na niego z lekko uniesionymi brwiami.

Roześmiał się.

-Nie jestem typem drapieżnika. Zazwyczaj uwodziłem kobiety lub mężczyzn na jedną noc, seks kończył się posiłkiem, czyściłem ich pamięć … Nie zabijam, bo ściągnąłbym na siebie uwagę.

- Bystrzacha... Mnie mnie tez ugryzłeś, a tego nie pamiętam.

-Nie ugryzłem. Chciałbym – przyznał szczerze, nie patrząc na nią. –Ale nie.

- Dlaczego nie? Skoro chcesz... - sprawdzała go.

-Skoro przez przynajmniej rok będziesz pod moją opieką, wypadałoby, byś mi ufała. Poza tym, podczas picia krwi.. Cóż. Jestem podniecony, mój żywiciel również.

Annie uniosła brew wysoko.
- Nie musiałam tego wiedzieć.

-Wybacz – zerknął na nią. –Po prostu pomyślałem, że może chcesz mnie wypróbować. Czy umiem nad sobą panować.

- Dobra, nie mów już o piciu krwi. Zmieńmy temat! - zakryła sobie uszy.

-Okej, okej.

Dobrze, że nie wyskoczył ze swoją propozycją. Chciał, by podsunęła mu swój nadgarstek, by zobaczyła, że potrafi się powstrzymać.

- No to pomówmy o czymś przyjemniejszym...

-Spoko. Chcesz coś jeszcze o mnie wiedzieć? – westchnął.

- Jak to się stało, że zostałeś gladiatorem?

-Mój właściciel uznał, że skoro jestem zdrowy i silny, sprzeda mnie. No i sprzedał. I żeby się wykupić musiałem wygrywać. Miałem 16 lat.

- Och... - położyła mu dłoń na ramieniu. - Straszne były czasy wtedy... Przykro mi.

-Niepotrzebnie. Nauczyłem się walczyć o swoje życie. Dlatego potem.. dano mi je na wieczność. Samotna wieczność… - zamyślił się.

- To musi być smutne żyć tak... samemu... Wiesz co? - spojrzała na niego z uśmiechem. - Dotrzymam ci towarzystwa przez ten rok, a potem się zobaczy.

___________________________________________

Ok, kilka informacji na koniec :)

Po pierwsze, dziękujeMY (tak, dziekujemy we dwie, bo Autorki tego opowiadania są dwie: Ace i Lady Seara ^^) za zainteresowanie i wszystkie komentarze :)

A ja, osobiście, pragnę powiedzieć wszystkim fanom Silver i Jace'a, że Was kocham za kochanie mojej ulubionej pary :D