Rozdział 42. No more secrets.

Henry de Varden wszedł do swojego biura i odłożył teczkę na stoliczek. Na biurku piętrzyło się kilka spraw, które jako prokurator miał do zamknięcia. Usiadł na swoim fotelu i przez chwilę wpatrywał się w panoramę Nowego Jorku. Kochał to miasto, głównie dlatego, że to tutaj poznał Bree. A teraz mieli dwójkę cudownych dzie..

-Szefie – sekretarka weszła do gabinetu, jak zawsze bez pukania. –Przyszła jakaś pani, mówi, że to bardzo ważne. Chodzi o panienkę Erin.

Henry poczuł lekkie ukłucie niepokoju i szybko zerknął na zegarek. Erin była teraz w szkole.

-Niech wejdzie. Podaj kawę, Tabby.

            Po chwili do jego gabinetu weszła oszałamiająco piękna blondynka w idealnie skrojonym, szarym kostiumie. Włosy miała upięte w schludny kok,  którego nie wymykał się żaden kosmyk. Usta miała umalowane czerwoną szminką, a niebieskie oczy były zimne i wyniosłe. Mimo to, jej głos brzmiał przekonująco.

-Dziękuję, że zgodził się pan na spotkanie, panie de Varden! – zawołała i odłożyła swoją torebkę na bok.

-Oczywiście. Jeśli chodzi o moją córkę.. – wskazał kobiecie gestem krzesło naprzeciwko biurka. –Pani?

-Och, jestem panną. Panna Anders. Kuratorka do spraw nieletnich.

-Kuratorka do spraw nieletnich – powtórzył Henry, rozsiadając się. –Moja córeczka nie ma problemów z prawem.

-Nie, nie, oczywiście, że nie. Ale spotyka się z pewnym chłopkiem, nad którym sprawuję pieczę. Pewnie nie powiedziała panu o tym, gdyż, no cóż, nie ma się czym chwalić. Kradzieże, napady, ciężkie pobicia. Siedział w poprawczaku. Pana córka powinna uważać, może powinien pan.. – zamilkła, widząc, jak Henry podnosi dłoń.

-Erin przyprowadziła Jace’a, bo chyba o nim pani mówi, do domu. Znam go. To dobry dzieciak. Zagubiony, ale dobry.

-O..och. No oczywiście, że dobry – zrobiła współczującą minę. –Strasznie sobie narozrabiał w życiu, ale stara się wyjść na prostą. Pracuje, chodzi do szkoły.. Widzi pan, chodzi również o to, że musi utrzymywać pewien pułap ocen. To zdolny chłopak, ale.. przez randkowanie nie ma czasu na naukę – zakończyła ze smutkiem. –Jestem pewna, że i panu, ale i przede wszystkim panience Erin nie zależy na tym, by trafił znów do poprawczaka, a to go czeka, jeśli ich nie poprawi.

-Sugeruje pani, że oceny Jace’a są gorsze, bo spotyka się z moją córką?

-Och, nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało, panie de Varden. Po prostu myślę, że lepiej dla nich obojga będzie, jeśli się rozstaną. W końcu, panna de Varden to.. no sam pan wie. Księżniczka. A to jest chłopak z ulicy, z przeszłością.

Gówno prawda, pomyślał Henry, patrząc w skupieniu na kobietę. Ocenił ją na około 25 lat i domyślił się, ze ona chce mieć Jace’a dla siebie. Poczuł do niej obrzydzenie. Wykorzystywała własną pozycję, by uwieść chłopaka, który wciąż był dzieckiem. I próbowała w nieczysty sposób wyeliminować Erin z gry.

Nikt nie pogrywał sobie z de Vardenami.

-Oceny Jace’a wezmę pod własną kontrolę. Będzie uczył się wraz z moimi dziećmi, co chyba rozwiąże tę kwestię. Myślałem też o tym, żeby ufundować mu stypendium, aby mógł studiować. Jak pani wspominała, to zdolne dziecko – specjalnie podkreślił to słowo. –Czy to panią zadowala?

-Panie de Varden, to hojna propozycja, ale czy Jace będzie się w stanie uczyć? W końcu, ma 20 lat, hormony.. Może zechce skrzywdzić pana córkę..

Henry roześmiał się głośno.

-Jeśli ktoś kogoś skrzywdzi, to Erin jego – powiedział, gdy już się opanował. –Panno Anders. Jace stał się członkiem naszej rodziny, a de Vardenowie się wspierają. Ten chłopiec kocha moją córkę, a moja córka kocha jego. W takiej sytuacji mnie i mojej żonie pozostaje tylko wspierać go i dać mu rodzinę, której nikt wcześniej mu nie dał. Czy wątpi pani w to, że potrafimy tego dokonać, panno Anders?

-Nie, panie de Varden – powiedziała głucho, czując się niczym uczennica, która została sprowadzona do pionu przez nauczyciela.

-No i właśnie – wstał – A teraz, jeśli pani wybaczy, mam kolejne spotkanie.

-Dziękuję za poświęcony mi czas, panie de Varden.

To jeszcze nie koniec, dodała w myślach.

Jace wyszedł z kuchni, niosąc tacę. Miał na niej dwie szklanki z mrożoną herbatą i talerz ciasteczek, które sam upiekł. Spojrzał na Silver, która siedziała na kanapie i wybierała pudełko z filmem, który mieli obejrzeć. Poczuł, jak jego serce na chwilę zamiera. Czy taka miłość zdarzała się raz w życiu?

-Proszę – podał jej szklankę.

- Dzięki, siadaj.

Rozwalił się obok i sięgnął po swoją szklankę.

-Wybrałaś już coś?

- Same badziewia. Ty coś wybierz.

-Teksańska Masakra Piłą Spalinową 3 czy Poranek Zombie 4?

- Jak mówiłam: same badziewia.

-Zawsze możemy zająć się sobą – zamruczał, trącając nosem jej szyję.

- Przekonaj mnie, słoneczko.

Pocałował ją lekko, jednocześnie wyjmując jej szklankę z rąk, aby się nie wylała. Już miał położyć Silver na kanapie i przekonać ją najlepiej, jak umiał, ale ktoś zadzwonił do drzwi. I to natarczywie, od samego początku.

- Ktoś przyszedł - zauważyła spostrzegawczo Silver.

-Udawajmy, że nie ma nas w domu – zaproponował, ale dzwonek dzwonił wciąż. W końcu podniósł się i poszedł do drzwi.

Po chwili wszedł do salonu, prowadząc za sobą piękną kobietę, która (za jego plecami) zmierzyła Silver złośliwym spojrzeniem.

-Domyślam się, że panna de Varden.

- A pani to?

-Jestem Miranda Anders. Kuratorka Jace’a.

-Przepraszam, kochanie. Zapomniałem – powiedział cicho Jace.

- O kuratorce? - uniosła brwi.

-Taak.

-Nie ma się po co denerwować, ja tylko na chwilkę. Przejrzę, czy wszystko jest okej, Jace podpisze mi raport środowiskowy i kartkę z ocenami. Co to za dwója z chemii, Jace?

Łowca podrapał się  kark.

-Nie wyspałem się, poza tym, chemia ssie.

-Popraw ją, okej?

Przeszła się po mieszkaniu, po czym podała mu raport do podpisania. Gdy Jace go czytał, spojrzała na Silver.

-Przypilnujesz go z ocenami, co? Nie chciałabym, żeby znowu trafił do poprawczaka.

- Jasne. Od tego mnie ma.

-Okej – uśmiechnęła się. Poznała tę całą Erin i uznała, że nie stanowi ona wyzwania. –Do zobaczenia za miesiąc, Jace – po tych słowach wyszła. Jace wrócił, zarumieniony, drapiąc się w kark.

- Dlaczego się rumienisz, mój ty gadzie, hm? - spojrzała na niego poważnie. - Nie mów, że ci się podoba ten krzywus.

-Hmm? Kto? – zapytał.

- No to coś, co tu było przed chwilą.

-Miranda? Nie, nie podoba mi się. Poza tym, jest taka stara – powiedział, wzruszając ramionami.

- Rzucisz mnie, jak się zestarzeję?

-Nie, bo będziesz wciąż młodsza ode mnie. Poza tym – klęknął przed nią – chcę się z tobą zestarzeć, więc to chyba pytanie bez podstaw.

- Mhm, trzymaj się tego.

-Jedziemy do ciebie? Twój tato jest w delegacji.. – potarł nosem jej nos.

- Chodź, mam większą wannę.

            No i tak wyszło, że wylądowali u niej. Wpierw w wannie, potem w łóżku. Jace zasypiał, przytulony do pleców Silver. Z przyzwyczajenia, pod poduszkę wsunął broń. Potem przytulił się do Silver „na łyżeczkę”.

Wtuliła się w niego plecami, a jego dłoń przytuliła do swojej twarzy.
Była cholernie szczęśliwa.

-Kocham cię – szepnął sennie, muskając leniwie ustami jej kark.

- Ja ciebie też - pocałowała go w paluszek wskazujący. - Dobranoc.

-Dobranoc – przytulił ją mocniej.

            I nawet nie zdał sobie sprawy z tego, że zasnął, nim nastawił budzik na rano.

            Henry wszedł do domu o 2 nad ranem. Na paluszkach przemknął się po domu i ostrożnie ogarnął, po czym, położył się obok Bree. Postanowił, ze rano zrobi swoim dzieciom niespodziankę.

Rano wszyscy spali w najlepsze. Każdy się do kogoś tulił. Nawet David, bo znów zaprosił Jamesa do domu (nie, serio, co ten blond czarodziej w sobie miał, kurde?).

            Henry postanowił wpierw obudzić Erin. Podczas gdy Bree zeszła robić naleśniki, on zakradł się do pokoju córki, po czym zamaszystym gestem otworzył drzwi, aż trzasnęły.

-Cześć córeczko! – zawołał.

A potem potoczyło się szybko. Nagle Jace poderwał się na łóżku, wyjmując spod poduszki pistolet i machinalnie go odbezpieczając.

Henry zamrugał oczami, podczas gdy Jace zrobił się blady.

-Pan de Varden..

-Morgenstern.

Silver zmarszczyła nosek, a potem otworzyła oczy.
- Co się... Jace? Tato? - spojrzała na nich przestraszona.

Jace opuścił broń, a jego myśli gnały jak szalone. Tymczasem Henry stał bez słowa, lekko drgał m tylko mięsień na policzku.

-Zejdźcie na dół. Pogadamy – mruknął.

Uznał, że skoro niespodziankę miał on, nie Erin, to przynajmniej zaskoczy Davida.

-Cześć, synku! – zawołał, a drzwi znów trzasnęły.

- Japierdolękurwacosiędzieje - mruczał pod nosem, nakrywając łeb kołderką.

Henry podszedł do łóżka i silnym szarpnięciem ściągnął kołdrę.

I znów to on miał niespodziankę. Bowiem obok Davida, na brzuchu, spał wysoki, szczupły blondyn. Henry przez chwilę nie mógł oderwać wzroku od jego nagich pośladków.

-DAVIDZIE DAMIENIE DE VARDEN!

- Tato! - syknął David, przykładając poduszkę do swojego krocza. - Co ty tu robisz?! Czemu wchodzisz bez pukania?! Miało cię nie być!

-Ciebie na nago widziałem, twojego kolegi jeszcze nie. Musimy pogadać, synu – powiedział. O matko, niedziela pełna niespodzianek!

James tymczasem poruszył się i pomacał ręką dookoła siebie.

-David, kurde, czemu zabrałeś kołdrę? – jęknął, nie otwierając oczu.

- Upiliśmy się no i nie chciałem, żeby James wracał slalomem do domu, rozumiesz - mówił jeszcze David, nim Henry wyszedł. - Kurwa.

Henry wszedł do kuchni i spojrzał smutno na Bree.

-Wiedziałaś, ze nie tylko my nie śpimy sami..?

- Oczywiście, że wiedziałam. Dzieciaki schodzą? - rozłożyła talerze i kubki, a na środku postawiła duży dzbanek z sokiem.

-Czemu mi nic nie powiedziałaś? – burknął. –W dodatku Jace jest Nefilim! Co prawda podejrzewałem coś, jak zobaczyłem jego tatuaż, ale myślałem, ze to tylko taki wybryk..

- Jace?! Nefilim?! Co ty do mnie mówisz? Ale to znaczy, że...

-Że nasza córka spotyka się, co więcej, SYPIA, z potomkiem anioła.

- Nie o to chodzi. Jak mu się coś stanie? A Erin... - Bree usiadła na krześle.

-To państwo wiedzą, kim jest Nefilim? – powiedział Jace, wchodząc do kuchni. Był zdenerwowany, właśnie wciągał na siebie t-shirt. James tymczasem stanął obok niego, a na sobie miał tylko szorty.

-Dzień dobry, pani de Varden – powiedział z uśmiechem.

-Oczywiście, ze wiem, kim jest Neiflim. Mój syn jest lisołakiem.

Silver spojrzała na Davida pytająco. David tylko uniósł brew wyżej i wzruszył jednym ramieniem.

-Ale się porobiło – powiedział James.

-No dobrze. Siadajcie. Wszyscy – polecił Henry. –Rozumiem, Jace, że to, że trzymasz broń w pobliżu Erin…

-Nic jej nie groziło. Była zabezpieczona.

- Ma takie przyzwyczajenie - Silver usiadła obok Jace'a i złapała go za rękę.

-Przezorny zawsze ubezpieczony – powiedział James.