Rozdział 13. Ona i on, niebo i grom.

Wysoki, rudowłosy mężczyzna poluzował niewygodny krawat i natychmiast dostał po łapach od stojącej obok znacznie niższej i drobniejszej kobiety, która była jego matką.
-To elegancka kolacja, Evan - skarciła go tak, jakby miał znów 16 lat, a nie 23. 
-Mamo, po co ja tu i czemu?
-Nie marudź - fuknęła i szybkim, wyćwiczonym gestem poprawiła mu wiązanie krawatu. Ponad jej głową chłopak wymienił spojrzenie z ojcem, który uśmiechnął się do niego pocieszająco.
Evan rozejrzał się po sali i w myślach policzył do 10. Mama zabrała go tu, wystawiając na widok tych wszystkich niezamężnych kobiet jakby był zwierzęciem w zoo. Chryste. Wszystkie te baby były starsze od niego. Pomyślał, że zabije obu swoich braci, jeśli tylko przeżyje ten wieczór za to, że się wykręcili od przyjścia na przyjęcie z okazji otwarcia nowej filii firmy jego rodziców.
-Jedzenie - westchnął z ulgą i wyciągnął rękę do kelnera, ale mama znów dyskretnie go skarciła.
-Zawsze się upaprasz - szepnęła. -Tam są Clarkowie, kochanie - zwróciła się do męża. 
-Chodźmy się przywitać - objął żonę i lekko pchnął syna do przodu.

Najmłodsza z Clarków uśmiechała się do ludu, zebranego w tym lokalu. Jako córka dawała przykład innym dziewczynom. No przyszła tutaj. Tyle.
Sukienka Faye była koloru soczystej zieleni, jak jej oczy. Czarne włosy z przodu upięła, a z tyłu lekko opadały jej na plecy.

-Sebastien! - ucieszył się Aidan Clark, ściskając wpierw rękę, a potem całego swojego przyjaciela. 
-Kopę lat - powiedział ojciec rudzielca i pocałował dłoń pani Clark. Tak samo Aidan witał się właśnie z matką Evana. -To mój syn, Evan. Drugi w kolejce - wyjaśnił żartobliwie. 
-Wszyscy są rudzi? - zaśmiał się Aidan, a Evan poczuł lekką irytację. Serio? Naprawdę tylko to się rzucało w oczy? Zerknął na dziewczynę. -Ta piękność tutaj to moja córeczka i oczko w głowie, Faye. 
Evan, wyszkolony przez mamusię, a jakże, lekko się pochylił i pocałował wpierw dłoń pani Clark, potem dłoń panny Clark. No. Już. Mógł iść jeść?

- Dobry wieczór - lekko dygnęła, nadal się uśmiechając. A potem cały czas obserwowała młodszego rudego.

-Nie mogę uwierzyć, że otwarłeś firmę w Stanach. Tak się zarzekałeś, że tylko Europa i Europa. Szkocja stała się za mała?
-Można tak powiedzieć. Wiesz, muszę finansowo zabezpieczyć przyszłość dzieci. Mam ich troje - wzięli z tacy kieliszki z szampanem. -Evan będzie kierował firmą tutaj.
Evan przewrócił oczami. Nie no jassssneeee, bo mało miał na głowie. Widząc kelnerkę z koreczkami uśmiechnął się lekko i, nim zareagowała matka, porwał z tacy trzy koreczki i wsadził je sobie do japy. No wreszcie.

Faye zaśmiała się w duchu, że aż uśmiechnęła się na zewnątrz. 
- Tato, my pójdziemy do stołu szwedzkiego - pocałowała tatę w policzek, a potem uśmiechnęła się do państwa Finn. - Dobrej zabawy życzę - ruchem głowy pokazała Evanowi, że ma iść za nią.

-Tak, idźcie, dzieci. nie będziecie się tu z nami nudzić - poklepał córeczkę po plecach i patrzył, gdy odchodziła. To samo robili rodzice Evana.
-Macie piękną córkę.

Przy szwedzkim stole Evan zdobył się tylko na wdzięczny uśmiech i zaczął jeść. No. Czy oni myśleli, że rodowity Szkot naje się jakimiś chlebkami i innymi shitami? Pf.

Faye wzięła talerz i nałożyła sobie trochę sałatki i zdecydowanie więcej sztraganowa. No. Będzie wyżerka.
- Nie wyglądasz na szczęśliwego - zagadnęła, pakując sobie widelec do ust. No, kulturalna była i w ogóle. Ale bez przesady, dobrze?

Spojrzał na nią.
-Nie lubię imprez - odparł i wrócił do jedzenia paróweczek. Jakby ich nie pokroili na takie małe kawałeczki to byłoby łatwiej. Nienawidził jedzenia na przyjęciach. Było bardziej na pokaz niż do zaspokajania apetytu i w jego informatycznym umyśle wywoływało to error.

- Aa... ja generalnie do imprez nic nie mam, ale te akurat są nudne - wzruszyła ramionami i dobrała się do kromki chleba.

-W Szkocji bawimy się troszkę inaczej - oznajmił i sięgnął po sałatkę. Noo, ta dziewczyna była ładna. Miał słabość do długonogich Elfów, a ona właśnie takiego Elfa przypominała. Była piękna. No i nie taka amerykańska jak inne dziewczyny, które spotkał tu w ciągu tych kilku dni. Jak Rayne i Navi mogli tu mieszkać?

- A jak się bawicie w Szkocji? - zapytała, przyglądając się mu. Zbyt długo? Cały czas? Ma przepraszać? Nie będzie przepraszać. Był całkiem ładnym widoczkiem.

-Po pierwsze, nie zakładamy takich gajerków - oznajmił, lekko unosząc lewe ramię. Spod mankietu białej koszuli wychylił się fragment tatuażu. -Mamy żywszą muzykę, to po drugie.

- A takich przyjęć nie macie?
Boże, czy on naprawdę myślał, że to tutaj to jest najbardziej superowa impreza jaka może być?

-Niestety mamy i jak mamie uda się nas złapać, musimy w nich uczestniczyć - wzruszył lekko ramionami. -Ale tu nikt nie zakłada kiltów.

- No nie. To taka wasza tradycja - uśmiechnęła się. - Ja chcesz mogę cię zabrać do jakiegoś klubu.

Uśmiechnął się do niej.
-Jasne. Kiedyś chętnie.
Jak mnie zabiją i wypatroszą, dodał w myślach. Nienawidził klubów. Nienawidził niczego, co wiązało się z tłumem ludzi i tańczeniem. 
-Soł. Też pracujesz w rodzinnej firmie?

- Nie. Trzymam się z daleka, bo mnie to nie interesuje.

-Zazdroszczę. Mnie też, ale mój starszy brat od dziecka marzył o byciu prawnikiem, więc wiesz... Młodszy jest zbyt młody, zostałem ja - wzruszył ramionami.

- A chociaż chcesz to robić?

-Szczerze? Ani mnie to ziębi, ani mnie to parzy. Głównym dyrektorem jest mój ojciec, w radzie zasiadają inwestorzy, w tym również twój tato. Ja tylko wykonuję polecania i podpisuję papierki. A wieczorem mogę być i zajmować się tym, czym lubię.

- No widzisz, widzisz... to nie tak źle - spojrzała na szwedzki stół. Podeszłą do niego i nalała sobie herbatki. - Chcesz coś?

Ciebie. Może być na tym stole.
-Nie, spasuję.
Podeszli do nich ojcowie. Evan poczuł na ramieniu dłoń ojca, podczas gdy pan Clark objął córkę.
-O czym tu sobie gruchacie?
-O pracy, panie Clark. Panna Faye ma bardzo ciekawe spojrzenie na świat.
-Prawda, że jest fascynująca? 
-Evan, nie bądź kołkiem, poproś Faye do tańca - zachęcił ojciec.
NIE NO ONI TAK NA SERIO? Evan poczuł przypływ paniki. Nienawidził tańczyć. Nie umiał tańczyć.

- Nie, może lepiej nie, bo ja i taniec... 
Hahaha, po chwili stali na parkiecie. Mhm, okej. Faye z tego co pamiętała i widziała obok, to było tak, że ona położyła jedną rękę na ramieniu Evana, a drugą wsunęła w jego dłoń. A nie, czekaj, odwrotnie z tymi łapami.

-Nie umiem tańczyć - bąknął. 
Objął ją sztywno w talii.

- Ja umiem, ale nie tak, więc... - spojrzała na niego niepewnie, zarumieniła się i odwróciła wzrok. Wielkie to było.

-Okej. Czekaj - rozejrzał się. Dobra, chyba było na dwa. I oni tak jakoś trzymali.. Zmarszczył brew i podszedł do tego analitycznie. Mocniej przyciągnął do siebie Faye (skąd miał wiedzieć, że para obok to kochankowie?) i złapał ją pewniej za rękę. I zrobił niepewny krok do przodu.

-Mają się ku sobie - zauważył Sebastien.
-Pasują do siebie jak pięść do nosa - westchnął Aidan. -Moja córka to diabeł wcielony. Niech cię nie zwiodą pozory.
-Och, a kto mówi, że Evan to domator? Ma swoje za uszami. 
-Zakład, że w ciągu 6 miesięcy ogłoszą zaręczyny?

- Poczekaj, poczekaj, chwila... o, jest. Dobrze nam idzie. Spokojnie - spojrzała na inne pary. No, kurczę, nie było najgorzej!

-Ok. Evan nie da się zaobrączkować, bo wciąż korzysta z życia. Będą razem, ale bez zaręczyn. Jak wygram to przyjedziesz do Szkocji zimą. 
-Dupę sobie odmrożę. Jak ja wygram, to sprzedasz mi w końcu ten domek w Alpach, z którego i tak nie korzystasz. 
-Ok - uścisnęli sobie dłonie. 

-Łal. Tańczymy.

Faye uśmiechnęła się radośnie. Kurczę, jeszcze przez głupotę się czegoś nauczy. Jak w szkole przed językami jak ludzie sobie coś powtarzają. No nic, wyjdzie jej to na dobre.
- Wiesz co, jak przeżyjemy, to normalnie kupię ci coś. Co lubisz?

-Nie wypada, by dziewczyna kupowała coś mężczyźnie - powiedział cicho. -Ale jeśli przeżyjemy, dostaniesz ode mnie kwiaty. 
Noo, szaleństwo.

- No dobrze, dobrze. Powiedziałabym ci, że pocałowałabym cię w policzek, ale nie wiem, czy byś sobie życzył...

-Pocałunek pięknej kobiety? Zawsze - uśmiechnął się czarująco, ale w tym samym momencie lekko ją przydepnął. -Przepraszam!

- Ałć... Nie zabiję cię. Jeszcze - zagrzmiała, ale po chwili zaśmiała się.

-Tego jednego mama nie dała rady mnie nauczyć..

- Wybaczę jej, jak dostanę te kwiaty.
Ale nie szło im najgorzej. Znaczy byli najgorszą parą na parkiecie, ale radzili sobie.

-Jakie lubisz?
Oczywiście, że się na tym nie zna oO. Wybierze je kwiaciarka.

- Słoneczniki. Uwielbiam słoneczniki - uśmiechnęła się.

Na chwilę puścił jej rękę i postukał się w czoło.
-Zanotowane.

Okej, w końcu po paru minutach zeszli na bok.
- Udało się. Piąteczka - zadowolona Faye wystawiła dłoń.

Postukał ją leciutko. No jakby jej przyłożył piątkę z całej siły, to by jej rękę złamał.
-Chodzisz do tej samej szkoły, co mój brat?

- Tak - uśmiechnęła się znowu. - Pochyl się - poprosiła, zakładając łapki za siebie.

-Hmm? - pochylił się. Niziutka była, nawet z tymi długimi nogami.

Faye pocałowała go w policzek.
- Proszę.

Uśmiechnął się do niej słodko.

-Dobrze im idzie - zauważył z ironią Sebastien. 
-Hej no, ja mam nadzieję, że moja córeczka pozostanie dziewicą do ślubu.
-Za późno. Chcesz oddać zakład walkowerem?

- Gorąco tu. Wyjdziemy do ogrodu? Podobno mają tutaj jakieś małe jeziorko.

-Chętnie - podał jej ramię. Mama była z niego dumna!

Faye złapała go za ramię i wyszli na dwór. No tutaj przypiździło trochę, więc przytuliła się bardziej do jego ramienia.

Po chwili głębokiego myślenia, raczej z faktu tego, że pierwszy raz znalazł się w takiej sytuacji, niż z braku kultury, zdjął marynarkę i zarzucił jej na ramiona.

- O, dziękuję - zarumieniła się lekko. Zwykle tego nie robiła, ale to on na nią tak działał...

-U was to jest "Chłodno"? U nas taka temperatura to środek lata - wyznał z lekkim uśmiechem.

- No jesteście wyżej niż my, wiesz? Bliżej wam do Syberii...

Wzruszył lekko ramionami. 
-Dlatego nie marzniemy tak łatwo, jak wy. Chociaż kobiety też marzną. Przejezdne. Bo taka rodowita Szkotka to ee.. No. Zdecydowanie nie mój typ.

- No ja nie lubię zimna, ale cały czas w gorącym klimacie też bym nie dała rady. Przyzwyczajenia - uśmiechnęła się do niego? - Typ? Znaczy nie lecisz na Szkotki?

-Boże broń - jęknął. -Gdy byłem w wojsku były tam takie dwie, co mogły mnie podnieść jedną ręką. I zostałem ich ulubieńcem - wzdrygnął się teatralnie.

- Oj... - pogłaskała go po pleckach. - Byłeś w wojsku? - zainteresowała się nagle.

-Rok. Wpierw jako naziemny kontroler lotów, potem sam latałem.

- O matko kochana, masz licencję pilota? - no teraz to wpatrywała się w niego jak w obrazek.

Zerknął na nią.
-Co w tym wielkiego?

- A nic - odwróciła wzrok. - Soooorki...

-Mam. Lubię latać. To druga najcudowniejsza rzecz na świecie.

- A co jest pierwszą? - spojrzała na niego znów.

Uniósł kąciki ust w lekkim uśmiechu.
-Jestem facetem. Zgadnij.

- Aaaa - uśmiechnęła się kącikiem ust. - Wszystko jasne.

-Nom. W obu sytuacjach wzbijasz się w niebo i po prostu leciiisz.. i potem lądujesz, ale nic juz nie jest takie samo.

- Uważaj, bo jeszcze poetą zostaniesz.

Roześmiał się.
-E tam. Całe życie chciałem być jak Wojowniczy Żółw Ninja. I wiesz, być trenerem sztuk walki. Otwieram studio niedaleko waszej szkoły.

- Tak? No widzisz. Może będziemy się mijać.

-Z miłą chęcią - puścił jej oczko. -Fajnie jest znać tu kogoś, kto nie ma więcej niż 180 i nie jest rudy.

- Miałam w wakacje. Ale dziwnie wyszedł na czarnych włosach... A szamponetka zmyła się po miesiącu...

-Jesteś piękną kobietą. Nic nie zmieniaj - puścił jej oczko.

- Dziękuję - wtuliła się w jego marynarkę.

Sebastien spojrzał na syna, gdy wracali do domu.
-I co sądzisz o tej Fairy?
-Faye, tato. Nie podpuścisz mnie.
-Oj no. Uchyl rąbka tajemnicy staremu człowiekowi.
-.. Jest miła.
-I............?
-I co? Nie znam jej.
-Więc kontynuuj tę znajomość - zachęcił ojciec. -Wydaje mi się, że wpadłeś jej w oko. Jej ojciec jest moim przyjacielem i ważnym inwestorem, wiec musisz uważać na tę młodą damę. Żadnego seksu.
No. To skoro mu już podsunął pod nos zakazany owoc i widział, no, powiedzmy, jak trybiki w głowie Evana zaczynają pracować, pogratulował sobie.

Aidan zerknął na córkę.
-Nigdy nie znikałaś na przyjęciach z jakimś chłopakiem.

- No bo wcześniej to byli sami nudziarze, tato - Faye sięgnęła po sok i nalała sobie do kubeczka.

-A ten jest rudy.

- Słodki, nie?

-Moim zdaniem za wielki.

- No jest wysoki, no ale... nadal przystojny.

-Uważasz, że jest przystojny? - uniósł brew. -No w sumie.. nie mój typ.

- No ja myślę - Faye prychnęła. - Ładny z niego facet i tyle.

Jej ojciec uniósł rękę.
-Przystojny. Bajecznie bogaty. Jego mama narzekała, że zrobił sobie tatuaż, więc to łobuz. Nie chłopak dla ciebie.. No i pilotuje samoloty!

- Serio? Uważasz, że tatuaże są złe? - spojrzała na tatę z lekkim politowaniem. No mamy XXI w!

-Jeden okej. Ale on ma całą rękę i część pleców!

- Naprawdę? - Faye zagryzła lekko dolną wargę. Jej, ten cały Evan robił się coraz bardziej interesujący! Wojsko, samoloty, rękaw...

-No mówię ci. Dobra rodzina, ale on chyba poszedł w złą stronę.. Mimo to, nie urywaj z nim kontaktu - dodał ciszej, konspiracyjnie. -Wiesz, jego ojciec to mój przyjaciel, byłoby mu przykro.

- Nie mam zamiaru - pocałowała tatę w policzek i ruszyła w stronę wyjścia, do limuzyny. - Dobranoc, tato, widzimy się w domu!

-Papa!
No. Dobrze wiedział, co jara jego jedynaczkę. I wiedział też, że rozkocha w sobie Evana dosyć szybko. Cóż, byliby ładną parą (jakoś pogodzi się z faktem, że jego wnuki będą rude). W końcu sam kiedyś był Łowcą, więc wiedział, co spoczywa na jego barkach.
I wiedział też, że jeśli Evan przysięgnie chronić Faye, nigdy nie spotka ją krzywda.